Shop: € 0,00
 

Castor en Pollux

Onze Pollux is niet meer

Op 3 april hebben we onze kat Pollux laten inslapen. We zijn er kapot van. Ons lieve, mooie vriendje is er niet meer. Zijn broer Castor is nu alleen.

Met zijn darmproblemen (megacolon, te ruime darm vlak bij zijn anus; én een hernia daar) ging het vanaf december 2016 steeds slechter. We hebben heel wat af gedokterd, vooral zelf, en regelmatig bij de dokter. Vaak overgeven, misselijk. We waren dagelijks bezig met te bekijken hoeveel laxeermiddel nodig was om zijn darmen aan de gang te houden, en dan toch weer een verstopping. We konden dat zien omdat zijn anus naar buiten werd gedrukt door de combinatie van de slappe darm en de hernia (Marja kon zien dat zijn staart dan anders stond). Meestal kreeg hij het dan zelf weer voor elkaar, maar steeds vaker moesten we naar de arts. Vorige week woensdag weer. De arts heeft zijn darmen zodanig gekneed dat de ontlasting kleiner werd - wat hem erg veel pijn gaf. Geheel tegen zijn natuur in wilde hij mij zelfs bijten (ik hield hem vast). Pollux keek mij altijd recht in de ogen, met die prachtige donkere ogen van hem; nu ook weer. Wat hij zeggen wilde kan ik slechts als mens invullen. Waarschijnlijk een vraag om hulp.

Daarna heeft hij wel gepoept, maar vervolgens bleef het slecht. Vrijdag bijna, zaterdag en zondag echt naar de dokter. Hij had ook een infectie (virus/bacterie) opgelopen en hoge koorts. Castor kreeg dat ook, 2e paasdag. Die dag besloten we ook om bij Pollux met dwangvoer en alle medicijnen (behalve de pijnstillers) te stoppen...
Gisteren de dierenarts besteld. Hij leefde op 's morgens, ging een beetje rondlopen, knuffels halen en geven, de dingen doen die zo kenmerkend waren voor hem - het leek wel of hij alles nog even langsliep ('s middags wel naar de dokter geweest, met Castor, die nu ook ziek is en niet wil eten - aangestoken waarschijnlijk). Gemakkelijker maakte die opleving het voor ons niet - hoewel we van elk moment genoten.

Hij is rond 17:15 is slaap gebracht. Hij keek me na de slaapinjectie nog een keer aan, diep in mijn ogen. Dat heb ik diep in mij genomen, maar is nu een hartverscheurende herinnering... Wilde hij iets zeggen, was hij het er niet mee eens, nam hij afscheid...? (Wij denken en hopen het laatste.)

Toen de dodelijke injectie.

Nu missen we hem verschrikkelijk, onze kleine reus!

Castor mist hem ook duidelijk, en is nu, twee weken later, fysiek wel weer redelijk goed, maar eet nog steeds niet zelf.

Onze sterren